De Richtlijn inzake hergebruik van overheidsinformatie omvat een minimumpakket met voorschriften toegespitst op het hergebruik van bestaande documenten die in het bezit zijn van openbare lichamen, waaronder decentrale overheden. Deze voorschriften zien tevens toe op de concrete middelen ter vereenvoudiging van het hergebruik van deze documenten. De richtlijn speelde in op de destijds groeiende rol van digitale inhoud in de ontwikkeling van de informatie- en kennismaatschappij. De verschillen tussen de lidstaten wat betreft voorschriften die betrekking hebben op het hergebruik van overheidsinformatie verschilden onderling enorm, wat leidde tot economische belemmeringen. De lidstaten ontwikkelde zich op dit gebied allen erg verschillend: dit verschil kon worden weggenomen door middel van deze richtlijn.
Juridisch kader
De richtlijn bevat voorwaarden die betrekking hebben op verzoeken tot het hergebruik van overheidsinformatie, de toegankelijkheid van de documenten wat betreft bijvoorbeeld format en/of vertaling en de richtlijn legt voorwaarden vast voor een eventuele vergoeding voor het hergebruik van informatie. De richtlijn stelde hiermee een juridisch kader in voor het hergebruik van overheidsinformatie, iets wat destijds nog sterk ontbrak.
Decentrale relevantie
Omdat de informatie die decentrale overheden bezitten ook onder de categorie overheidsinformatie valt, is de richtlijn ook relevant voor decentrale overheden. Decentrale overheden kunnen verzoeken ontvangen die toezien op het hergebruik van dergelijke overheidsinformatie.
Nederlandse implementatie
De richtlijn had geen rechtstreekse werking en diende daarom geïmplementeerd te worden. De richtlijn is daarom op 22 december 2005 geïmplementeerd in de Wet openbaarheid van bestuur (Wob).
