De Dienstenrichtlijn zorgt ervoor dat dienstverleners in de EU zich onbelemmerd in een andere lidstaat kunnen vestigen of tijdelijk diensten kunnen verrichten. De Europese Dienstenrichtlijn is in Nederland omgezet in de Dienstenwet. Op deze en onderliggende pagina’s wordt ingegaan op de rol van decentrale overheden omtrent de vestiging van dienstverleners in Nederland.
Welke verplichtingen zijn er voor decentrale overheden onder de Dienstenrichtlijn?
In 2010 is de Dienstenrichtlijn (Richtlijn 2006/123/EG) in Nederland ingevoerd.
Uit de richtlijn vloeien verschillende verplichtingen voort waaraan decentrale overheden zich moeten houden, onder andere:
- Nieuwe of gewijzigde regelgeving vallend onder de reikwijdte van de richtlijn, moet in bepaalde gevallen worden genotificeerd;
- Vergunningsstelsels en eisen die onder de reikwijdte van de richtlijn vallen, moeten aan de voorwaarden van de Dienstenrichtlijn voldoen;
- Dienstverleners moeten via het Centraal loket elektronisch procedures kunnen afhandelen;
- Instanties uit andere lidstaten moeten de decentrale overheid via het IMI-systeem om gegevens kunnen vragen en andersom.
Totstandkoming en doel van de Dienstenrichtlijn
De Dienstenrichtlijn is in 2006 in werking getreden. Eind 2009 moesten alle lidstaten van de EU deze richtlijn hebben geïmplementeerd, zodat er een echte interne markt voor diensten kon ontstaan. Het doel van de richtlijn is dat dienstverleners, zowel personen als bedrijven, gemakkelijk binnen de gehele Europese Unie diensten kunnen verrichten. Het kan bijvoorbeeld gaan om bouwondernemingen, organisatoren van evenementen, horeca-exploitanten, kappers en zelfs iemand die een snuffelmarkt wil organiseren.
Praktijk
Decentrale overheden krijgen in de praktijk met de Dienstenrichtlijn te maken als een dienstverlener uit een andere lidstaat zich in de gemeente of provincie wil vestigen of tijdelijk een dienst wil verlenen. Om ervoor te zorgen dat dienstverleners zich makkelijker kunnen verplaatsen binnen de EU moeten er zo min mogelijk administratieve lasten en hoge kosten worden opgeworpen bij het verlenen van een dienst. Decentrale overheden moeten hier onder andere rekening mee houden indien zij vergunningstelsels hanteren.
